اولین هفته مد نیویورک که بعدها به عنوان هفته خبر نیز شهرت یافت، اولین هفته مد در دنیا به حساب می‌آید که در سال ۱۹۴۳ و در میانه جنگ جهانی دوم برپا شد.
دلیل تا آن زمان پاریس به عنوان پایتخت مد در دنیا شناخته می‌شد.
اما جنگ جهانی دوم مانع از این می‌شد که مردم و طراحان بتوانند برای بازدید و ارائه آخرین دستاوردهایشان به این شهر بروند، از این رو، هفته مد نیویورک متولد شد.
الینور لمبرت روزنامه‌نگار مشهور مد و فشن، در همان زمان با ترتیب دادن هفته‌ای به نام هفته خبر و با دعوت از روزنامه‌نگاران و خبرنگاران در دنیای مد، سعی کرد طراحان نیویورکی و آمریکایی که تا آن زمان نادیده گرفته شده بودند را به همگان نشان دهد.
البته در این مراسم بازدیدکنندگان اجازه حضور نداشتند و باید به شوروم هر طراح به صورت مجزا سر می‌زدند.
از نگاه تمام نشریات مطرح این برنامه بسیار مطرح بود، چرا که نشریات معتبری چون ووگ که تا پیش از این فقط به طراحی‌ها و طراحان پاریسی اهمیت می‌دادند، تا حد زیادی در نظر خود تجدید نظر کردند و مد نیویورک به مجلات معتبر راه یافت.
در سال ۱۹۹۴، مراسم هفته مد نیویورک توسط فرن مالیس به محل اصلی و رسمی خود در بریانت پارک منتقل شد.
پیش از این این مراسم محل مشخصی نداشت و مراسم هفته مد نیویورک در خیمه‌هایی طولانی برگزار می‌شد.
از نکات قابل توجه در رابطه با این هفته مد این است که حضور در مراسم تنها با استفاده از دعوت پیشین امکان‌پذیر است.
در مراسم هفته مد نیویورک که اولین برنامه از چهار هفته مد مطرح در دنیا است، طراحان مد ، صنعت‌گران لباس و مد ، خبرنگاران حوزه فشن ، سلبریتی‌ها و نشریات الکترونیکی فشن دعوت می‌شوند.
اما در سال ۲۰۰۹ تعدادی از طراحان تصمیم گرفتند خارج از بریانت پارک برنامه خود را برگزار کنند.
این طراحان دلیل این تصمیم خود را مشکلات اقتصادی و سخنرانی‌ها و پرزنتیشن‌های طولانی در مراسم هفته مد عنوان کردند.
رویدادهای سال ۲۰۰۹
در پاییز سال ۲۰۰۹ اما هفته مد نیویورک روند خود را کمی تغییر داد و به تکنولوژی نزدیک شد.
عملی که برای افزایش وسعت این رویداد مهم دنیای مد نیاز بود.
این مسئله نه تنها به طراحان کمک کرد که با هزینه کمتری مجموعه خود را تهیه کنند و به نمایش بگذارند،
بلکه در زمان و هزینه سفر نیز صرفه‌جویی شد، چرا که طراحان می‌توانستند از این پس طرح‌های خود را از طریق اینترنت به معرض تماشای عمومی بگذارند.
این رخداد باعث شد نه‌تنها تعدادی از طراحان محصولات خود را برای عرضه در اینترنت معرفی کنند،
بلکه تعدادی از آن‌ها مزون‌های آنلاین راه‌اندازی کردند و تنها محصولات خود را از طریق اینترنت عرضه کردند.
